بينوايان

بيشتر از يك چهارم رمان به تقرير نكات اخلاقي و يا نمايش اطلاعات جامع هوگو اختصاص دارد، اما هيچ‌يك از پيرنگ‌ها و يا زيرپيرنگ‌ها را جلو نمي‌برد. كاري كه هوگو در رمان‌هاي ديگر خود مانند گوژپشت نتردام و رنجبران دريا انجام داده است. يك زندگينامه نويس ذكر مي‌كند كه «از انحرافات از نبوغ مي‌توان به راحتي گذشت».[۷] موضوعاتي كه هوگو دربارهٔ آن‌ها صحبت مي‌كند مناسك مذهبي صومعه، ساختمان فاضلاب شهري پاريس، زبان مخفي (آرگو)، و خيابان‌هاي پاريس است. در يكي از فصول دربارهٔ صومعه هوگو از تيتر «پرانتز» استفاده مي‌كند تا به خواننده هشدار دهد كه اين فصل ربطي به خط اصلي داستان ندارد.[۸] او همچنين ۱۹ فصل را به واترلو، جايي كه در ۱۸۶۱ مشاهده كرده و رمان را در آنجا به اتمام رسانده، اختصاص داده است. در ابتداي بخش دوم با برخي موضوعات متفاوت مواجه مي‌شويم به طوريكه گويي شروع يك كار متفاوت است. يك منتقد اين نوع كار را «درواز روحاني» رمان مي‌نامد، به اين عنوان كه رويارويي تنارديه و كلنل پون مرسي «شانس تركيب و ضرورت» را نشان مي‌دهد، كه مواجههٔ خير و شر داستان است

بيشتر از يك چهارم رمان به تقرير نكات اخلاقي و يا نمايش اطلاعات جامع هوگو اختصاص دارد، اما هيچ‌يك از پيرنگ‌ها و يا زيرپيرنگ‌ها را جلو نمي‌برد. كاري كه هوگو در رمان‌هاي ديگر خود مانند گوژپشت نتردام و رنجبران دريا انجام داده است. يك زندگينامه نويس ذكر مي‌كند كه «از انحرافات از نبوغ مي‌توان به راحتي گذشت».[۷] موضوعاتي كه هوگو دربارهٔ آن‌ها صحبت مي‌كند مناسك مذهبي صومعه، ساختمان فاضلاب شهري پاريس، زبان مخفي (آرگو)، و خيابان‌هاي پاريس است. در يكي از فصول دربارهٔ صومعه هوگو از تيتر «پرانتز» استفاده مي‌كند تا به خواننده هشدار دهد كه اين فصل ربطي به خط اصلي داستان ندارد.[۸] او همچنين ۱۹ فصل را به واترلو، جايي كه در ۱۸۶۱ مشاهده كرده و رمان را در آنجا به اتمام رسانده، اختصاص داده است. در ابتداي بخش دوم با برخي موضوعات متفاوت مواجه مي‌شويم به طوريكه گويي شروع يك كار متفاوت است. يك منتقد اين نوع كار را «درواز روحاني» رمان مي‌نامد، به اين عنوان كه رويارويي تنارديه و كلنل پون مرسي «شانس تركيب و ضرورت» را نشان مي‌دهد، كه مواجههٔ خير و شر داستان است